Blog STRESSLOOS werken

26-Jul-2016 09:18

Mat... Kind uit huis

Zijn vertrek roept allerlei dingen op.
Het huis is stil en groot. 
Onder matheid schuilt verdriet en eenzaamheid. 

Afscheid van een periode. De ’niets’ dienen zich overvloedig aan en wat ik anders had gewenst. Niet goed genoeg. Niet genoeg fruit gegeven. Niet genoeg op gezondheid gelet. Te makkelijk en nonchalant geweest. Heb ik de dingen die echt belangrijk zijn wel doorgegeven? We hebben hem geen groot gezin kunnen bieden.

Enkele dingen helpen me.

Hoe vreemd het ook moge klinken: in het verdriet kan ik soms een kleine opgetogenheid voelen. Dit verdriet is het leven dat door me heenstroomt! Net zoals ik plezier, lol, tederheid kan merken. Ooit voel ik dit niet meer. Maar nu wel!

Ik probeer het ruimte te geven. Ik herken bij mezelf de neiging om snel te gaan werken om verdriet niet te hoeven voelen. Dat is geen bewuste keus, het gebeurt gewoon. Ik werk de hele dag onder een deken van matheid. 
Als ik het herken, ga ik zitten en geef ruimte aan alles wat er is. Laat verdriet door me heenstromen. Soms dient zich na enkele minuten al iets anders aan. Plezier. Ergernis om kleine dingen. Enthousiaste ideeën. De matte deken trekt op.

Ik vergeef mezelf elke keer weer voor de moeder-met-haken-en-ogen die ik ben. Voor de fouten die ik maak. Ik vergeef mezelf keer op keer bewust en hartgrondig. Het helpt me om een onbekommerde moeder te blijven zonder lading van schuld of spijt.

Soms bedenk ik me hoe dit kind de wereld intrekt. Er loopt zomaar een mens op deze wereld rond, waar mijn liefde vanzelf en moeiteloos heenstroomt, waar ie ook is. Waar ik me dichtbij voel, hoe ver hij ook is. Hoe groots en fantastisch is dat? Fantastisch genoeg voor blije hupskes.

Kahlil Gibral schreef hierover:

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,

dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.

Wil je reageren? Dat is welkom!
Wil je privé antwoorden? Mail naar contact@yvonnetraint.nl
Hartelijke groet,

Yvonne van Iersel
YvonnetraintMINDFULNESS.

reactie van Sabine --- 26-Jul-2016 17:58
----------------------------------------------------------------
Yvonne, dit is zo prachtig & rakend geschreven! Wellicht omdat ik deels in eenzelfde fase zit met mijn kids...anderzijds vind ik het heel bijzonder mooi verwoord! Keep the soul‐writing xxx

reactie van Marie‐Jose Musters --- 01-Aug-2016 08:31
----------------------------------------------------------------
Je column over het vertrek van je kind heeft me geraakt; het is heel herkenbaar! Ook voor mij was het niet makkelijk om ons 2e en jongste kind te zien vertrekken (oktober vorig jaar). Mijn verdriet is overgegaan in diepe dankbaarheid en vreugde, omdat mijn man en ik er getuige van mogen zijn dat hij zijn eigen weg gaat samen met zijn grote liefde. Loslaten is moeilijker dan je vooraf kunt vermoeden... Hou moed, ook voor jou komen er weer mooie momenten, zodat ook jij kunt zeggen: het is goed zo, hij mag zijn eigen weg gaan! Een zoon kan zijn moeder op de meest onverwachte momenten verrassen met zijn waardering, die eerder niet goed kon worden uitgesproken. Die ervaringen zijn pareltjes.... Dit is ook een mooie gelegenheid voor mij om je te bedanken voor je leuke nieuwsbrieven, die ik elke keer met veel plezier en aandacht lees!

reactie van Hélène --- 02-Aug-2016 13:12
----------------------------------------------------------------
Dag Yvonne, Dank voor je mooie bericht. Heel herkenbaar. Ik ervaarde dit moment ook als heel verdrietig. Ik weet nog dat we onze jongste dochter naar Leiden brachten en dat ik huilde. Maar er is daarna zoveel voor terug gekomen. Het contact met onze dochters heeft zich verdiept en het is mooi te zien hoe ze hun eigen weg gaan met de bagage die ze van ons mee hebben gekregen. Dat ze op belangrijke momenten onze hulp vragen. Ik hoop voor jou dat je dat gaat ervaren. Hier een mooi gedicht waar ik veel steun aan heb gehad: Vertrek van dochters Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien aan hun gezichten die langzaam veranderden van die van kinderen in die van vrienden, van die van vroeger in die van nu. En gevoeld en geroken als ze me kusten, een huid en een haar die niet meer voor mij waren bedoeld, niet zoals vroeger, toen we de tijd nog hadden. Er was in ons huis een wereld van verlangen, geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun kamers waarin ze verzamelden wat ze mee zouden nemen, hun herinneringen. Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie precies datzelfde uitzicht, precies die zelfde wereld van twintig jaar her, toen ik hier kwam wonen. ‐‐ Rutger Kopland groetjes, Hélène

reactie van Mare‐José Huffmeijer --- 06-Sep-2016 21:10
----------------------------------------------------------------
Dag lieve Yvonne, Ik lees je artikel nu pas. Wat heb je het mooi verwoord! En zo geschreven dat ik met je meeVOEL. Mijn oudste is 12, dus ik heb nog even :‐). Ik stuur je artikel door naar een vriendin, wiens zoon in Utrecht gaat studeren. Enthousiaste groet van mij.

Geef een reactie

* verplicht veld